inSync loop formeel eers tot 'n einde en ek gaan op 'n blog-retreat om oor blogging en hyper-reality te besin; om na mense te luister... in die hoop om erens in Oktober te begin met 'n ander hoek op die hele blog-gedagte en dan sal dit tien teen een onder die volgende adres gebeur http://a-just-ment.blogspot.com/
Sodra ek oortuig is waarheen en hoe ek met die blog-ding oppad moet wees sal ek hier ook laat weet en per e-pos.
Dankie vir die saamreis...al het julle my net gedwing om hier-en-daar hardop te dink.
Shalom! Mag jy al meer in voeling kom met God se beweging en mag jy die geloof ontvang om by Hom aan te sluit!
Julle sal onthou hoe 'n groot ding 'human-rights' geword het sedert die begin 90's. Daar is deesdae 'n alternatief hiertoe en dit is 'earth-rights' of 'ecological-rights' en die oproep dat ons nie die reg van die ekologiese-organisme moet skade doen nie en in ag moet neem met hoe ons leef. Dalk moet ons 'n hof vir ekologiese-regte begin: en dan het ek nie oliemaatskappye ingedagte nie, ek het sommer ons gesin ingedagte... Henri Nouwen help my om die 'reg' van die skepping beter te verstaan...in vandag se dagstukkie...
The Sacredness of God's Handiwork How do we live in creation? Do we relate to it as a place full of "things" we can use for whatever need we want to fulfill and whatever goal we wish to accomplish? Or do we see creation first of all as a sacramental reality, a sacred space where God reveals to us the immense beauty of the Divine?
As long as we only use creation, we cannot recognise its sacredness because we are approaching it as if we are its owners. But when we relate to all that surrounds us as created by the same God who created us and as the place where God appears to us and calls us to worship and adoration, then we are able to recognise the sacred quality of all God's handiwork.
Ek kry daagliks per e-pos 'n kort oordenking uit die pen van Henri Nouwen - die akademikus wat ontdek het dat "rykdom in eenvoud" ook waar is wanneer dit kom by geloof. Vandag se oordenking sluit vir my goed aan by dit waaroor ons tans gesels - die skepping. Ek worstel die heeltyd met hoe word die mens weer beweeg om vir sy moeder (aarde) om te gee en dalk is hier 'n leidraad in Nouwen se woorde.
Onthou uit jou katkisasie: 'n Sakrament is 'n heilige, teken en seël wat heen wys na God se handeling. Dit is 'n tasbare wat iets wil sê van die ontasbare; 'n tydelike wat iets wil sê van die ewige.
Uit die gedagtes van Nouwen word al die heilige skepping-simbole vir my die heilige fluistering van God in die oor van vergeetagtige skepsels om te kan onthou wie en hoe die Een is wat ons Skepper noem, hoe en wat die asem voor is wat in ons ingesnak word met ons eerste gil. Die oproep is dus - maak stadiger jou pas, ervaar die sintuiglike wonder van God se openbaring van Homself en die lewe aan jou...ruik, proe, sien, hoor en voel dat God goed is en goed wil wees vir die ganse skepping! [...en dalk, net dalk as ons dit lank genoeg en gereeld genoeg doen, verander ek en jy - die verbruikers, prospekteerders, eksploiteerders...van ons ma se oop hand.]
The Created Order as Sacrament When God took on flesh in Jesus Christ, the uncreated and the created, the eternal and the temporal, the divine and the human became united. This unity meant that all that is mortal now points to the immortal, all that is finite now points to the infinite. In and through Jesus all creation has become like a splendid veil, through which the face of God is revealed to us.
This is called the sacramental quality of the created order. All that is is sacred because all that is speaks of God's redeeming love. Seas and winds, mountains and trees, sun, moon, and stars, and all the animals and people have become sacred windows offering us glimpses of God. - Henri Nouwen
Die beste manier om jou gebruike, leefstyl en kop meer te aard in die herskeppende beweging van 'groen-wees' sonder dat jy noodwendig 'n boom-omhelsende hippie met knoop-en-doop klere word wat kaalvoet loop is om deel te word van een of ander groen-gemeenskap: in so gemeenskap begin jy te lees, te dink en word jy uitgedaag oor hoe jy leef en hoe jy jou leefstyl kan aanpas en jou gesin kan begelei. 'n Paar plaaslike moontlikhede is: http://www.greenworks.co.za/index.html
Dit is dalk 'n goeie idee om dit jou home-page te maak as 'n herinneringsteken om jou bewus te hou van omgee vir die aarde. Druk op die visit knoppie op die horlosie vir meer info hoe om dit op jou rekenaar te laai.
'n Mens sou baie oor Michael Jackson kon sê...onderandere dat hy 'n wonderlike kunstenaar was. Met hierdie kunswerk laat hy 'n klomp vrae op ons los, vrae wat ons nie kan uitstel om later te antwoord nie... Kyk die video of lees die lirieke...
Earth Song – Michael Jackson
What about sunrise What about rain What about all the things That you said we were to gain.. . What about killing fields Is there a time What about all the things That you said was yours and mine... Did you ever stop to notice All the blood we've shed before Did you ever stop to notice The crying Earth the weeping shores?
Aaaaaaaaaah Aaaaaaaaaah
What have we done to the world Look what we've done What about all the peace That you pledge your only son... What about flowering fields Is there a time What about all the dreams That you said was yours and mine... Did you ever stop to notice All the children dead from war Did you ever stop to notice The crying Earth the weeping shores
Aaaaaaaaaaah Aaaaaaaaaaah
I used to dream I used to glance beyond the stars Now I don't know where we are Although I know we've drifted far
Hey, what about yesterday (What about us) What about the seas (What about us) The heavens are falling down (What about us) I can't even breathe (What about us) What about the bleeding Earth (What about us) Can't we feel its wounds (What about us) What about nature's worth (ooo,ooo) It's our planet's womb (What about us) What about animals (What about it) We've turned kingdoms to dust (What about us) What about elephants (What about us) Have we lost their trust (What about us) What about crying whales (What about us) We're ravaging the seas (What about us) What about forest trails (ooo, ooo) Burnt despite our pleas (What about us) What about the holy land (What about it) Torn apart by creed (What about us) What about the common man (What about us) Can't we set him free (What about us) What about children dying (What about us) Can't you hear them cry (What about us) Where did we go wrong (ooo, ooo) Someone tell me why (What about us) What about babies (What about it) What about the days (What about us) What about all their joy (What about us) What about the man (What about us) What about the crying man (What about us) What about Abraham (What was us) What about death again (ooo, ooo) Do we give a damn
Die gedagtes (heeltemal in lyn met die evangelie!!!) sal jou gebede vir altyd verander - hopelik jou lewe ook. Hierdie is ongelukkig nie 'n lekker Vrydag-pos nie...dit is uitdagend soos kruis-Vrydae maar is. Dankie vir die damesbybesltudie groep van Woensdag, ons gesprek het my weer aan hierdie gedagtes van Shane Claiborne & Jonathan Wilson-Hartgrove laat dink:
50 Ways To Become the Answer to Our Prayers
1. Fast for the 2 billion people who live on less than a dollar a day. 2. Contact your local crisis pregnancy center and invite a pregnant woman to live with your family. 3. Ask your pastor if someone on your church’s sick list would like a visit. 4. Join an open AA meeting and befriend someone there. 5. Adopt a child. 6. Mow your neighbor’s grass. 7. Volunteer to tutor a kid at your local elementary school. (Try to get to know the kid’s family.) 8. Grow your own tomatoes–and share them. 9. Ask a small group in your community to meet regularly for intercessory prayer. 10. Build a wheel chair ramp for someone who is homebound. 11. Read the newspaper to someone at your local nursing home. 12. Plant a tree. 13. Look up the closest registered sex offender in your neighborhood and try to befriend him. 14. Throw a birthday party for a prostitute. 15. When you pay your water bill, pay your neighbor’s too (they’ll let you… really). 16. Invest money in a micro-lending bank. 17. Ask the next person who asks you to spare some change to join you for dinner. 18. Leave a random tip for someone who’s cleaning the streets or a public restroom. 19. Write one CEO a month this year. Affirm or critique the ethics of their company (you may need to do a little research first). 20. Start tithing (giving 10%) of all your income directly to the poor. 21. Connect with a group of migrant workers or farmers who grow your food and visit their farm. Maybe even pick some veggies with them. Ask what they get paid. 22. Give your winter coat away to someone who is colder than you and go to a thrift store to get a new one. 23. Write only paper letters (by hand) for a month. Try writing someone who needs encouragement or who you should say “I’m sorry” to. 24. Go TV free for a year. Or turn your TV into a pot where flowers grow. 25. Laugh at advertisements, especially ones that teach you that you can by happiness. 26. Organize a prayer vigil for peace outside a weapons manufacturer such as Lockheed Martin. Read the Sermon on the Mount out loud. For extra credit, do it every week for a year. 27. Go down a line of parked cars and pay for the meters that are expired. Leave a little note of niceness. 28. Write to one social justice organizer or leader each month just to encourage them. 29. Go through a local thrift store and drop $1 bills in random pockets of the clothing being sold. 30. Experiment with creation-care by going fuel free for a week–ride a bike, carpool, or walk. 31. Try only reading books written by females or people of color for a year. 32. Go to an elderly home and get a list of folks who don´t get any visitors. Visit them each week and tell stories, read the bible together, or play board games. 33. Track to its source one item of food you eat regularly. Then, each time you eat that food, pray for those folks who helped make it possible for you to eat it. 34. Create a Jubilee fund in your Church congregation, matching dollar for dollar every dollar you spend internally with a dollar externally. If you have a building fund, create a fund to match it to give away and by mosquito nets or dig wells for folks dying in poverty. 35. Become a pen-pal with someone in prison. 36. Give your car away to a stranger. 37. Convert your car to run off waste vegetable oil. 38. Try recycling your water from the washer or sink to flush your toilet. Remember the 1.2 billion folks who don´t have clean water. 39. Wash your clothes by hand, or dry them by hanging to remember those without electricity or running water. Remember the 1.6 billion people who do not have electricity. 40. Buy only used clothes for a year. 41. Cover up all brand names, or at least the ones that do not reflect the upside-down economics of God’s Kingdom. Commit to only being branded by the cross. 42. Learn to sew or start making your own clothes to remember the invisible faces behind what we wear. Take your kids to pick cotton so they can see what that is like (and then read James). 43. Eat only a bowl of rice a day for a week to remember those who do that for most of their life (take a multivitamin). Remember the 30,000 people who die each day of poverty and malnutrition. 44. Begin creating a scholarship fund so that for every one of your own children you send to college you can create a scholarship for an at-risk youth. Get to know their family and learn from each other. 45. Visit a worship service where you will be a minority. Invite someone to dinner at your house or have dinner with someone there if they invite you. 46. Help your church congregation create a Peacemaker Scholarship and give it away to a young person trying to avoid the economic draft, who would like to go to college but sees no other way than the military. 47. Eat with someone who does not look like you. Learn from them. 48. Confess something you have done wrong to someone and ask them to pray for you. 49. Serve in a homeless shelter. For extra credit, go back and eat or sleep in the shelter and allow yourself to be served. 50. Join a Yokefellows ministry at a prison close to you. Remember that Jesus said he would meet you there (Matt. 25).
Jammer oor gister se stilte...dit is soms moeilik om in 'n alleenspraak gemotiveerd en gedissiplineerd te bly.
Ek praat eintlik net met myself in tye van absolute eensaamheid, oorweldigende woede of frustrasie, of gebrekkige fokus met 'n taak, sport, denke...
Nou dat ek oor die stilte dink, oor die gebrek aan dialoog: Dit is dalk die ervaring van die gemeenskap, of ten minste van sekeres in die gemeenskap. Dit is dalk waar dat daar hierdie silent scream is! Hoekom hoor ek nie? Reageer ek nie? Connect ek nie?
Is die gedruis van my kaarthuis-karnaval dalk net te oorverdowend?
Verstaan ek dalk net nie die klanke nie omdat ek te ver verwyderd is van die dialek van nood en gebrokenheid en van deel wees van die groter geheel wat ek durf ons Suid-Afrika noem?
Ek hoor dalk maar gee eenvoudig net nie om nie...al hou ek daarvan om aan myself as 'n Jesus-volgeling te dink?
Previously engaged? Besig met groter dinge - immers met dinge wat my ego meer gaan streel en op die oog af vir my meer sal beteken?
Gebrek aan belangstelling?
Gerief?
Vrees?
Wat maak my so apaties stil in die ewige dialoog wat die gemeenskap met my wil voer?
Diep waarhede in hierdie lied...en 'n skokkende gesindheid wat na vore kom. [luister of lees die lirieke] Die wagkamer-mentaliteit, die swygkultuur, die 'hulle-beter-alles-reg-maak'... en natuurlik het ons 'n lysie rasionele verskonings van waarom ons meestal apaties is oor die dinge wat rondom ons gebeur. Die video is 'n weergawe van 'n community-church uit Amerika met lekker visuele gedagtes by. Luister hierdie dalk eerder as 'n klaaglied / 'n aanklaglied / 'n skuldbelydenis...
Waiting On The World To Change
Me and all my friends We're all misunderstood They say we stand for nothing and There's no way we ever could
Now we see everything that's going wrong With the world and those who lead it We just feel like we don't have the means To rise above and beat it
So we keep waiting Waiting on the world to change We keep on waiting Waiting on the world to change
It's hard to beat the system When we're standing at a distance So we keep waiting Waiting on the world to change
Now if we had the power To bring our neighbors home from war They would have never missed a Christmas No more ribbons on their door And when you trust your television What you get is what you got Cause when they own the information, oh They can bend it all they want
That's why we're waiting Waiting on the world to change We keep on waiting Waiting on the world to change
It's not that we don't care, We just know that the fight ain't fair So we keep on waiting Waiting on the world to change
And we're still waiting Waiting on the world to change We keep on waiting waiting on the world to change One day our generation Is gonna rule the population So we keep on waiting Waiting on the world to change
Raak jy ook al meer kriewelrig soos ons voortgaan op hierdie ontdekkingstog van God se musiek, ritmes en danse? Aanvanklik was die geestelike vertroeteling lekker snoesig as ons hoor God kies ons, beweeg hier binne ons en ons leef altyd voor Sy aangesig. Selfs die heerlike herinnering aan die geloofsmentors in ons lewens en God se beweging in die gemeente was nogal 'n knus ervaring...maar toe kom ons by die vreemdeling...en nou by die gemeenskap...en 'n mens wil vlug van God se knaende moeilike roepingsvrae...
Hierdie 24/7/365 opskrif van vanoggend het my laat dink aan my ouerskap: Anouk sny tande en slaap sleg, eet sleg, doek sleg en ek kan nie my rug hierop draai nie. Sarike is 4 en volgens die ontwikkelingsielkunde besig om te ontdek dat sy 'n individu is los van my en Jana - en dit is amper erger as die tienerfase (met soortgelyke kenmerke) want jy kan nie in gesprek oor dinge tree nie...sy't mood-swings soos die petrolprys! Ek beplan 'n toer in Afrika en skielik moet ek die malaria-zones in ag neem want met kinders onder ses voeter jy nie met malaria nie...'n Vriend (alleenloper) kuier die naweek by ons en ek wil hom graag die stad gaan wys, maar die kinders gaan nie regitg die apartheidsmuseum, of Jazz in New Town, of Hillbrow. of SAB se bier-toer geniet nie...
Ek hoop jy kry die punt: Wanneer jy kinders het verander jou dagboek, jou beplanning, jou drome, jou budget, jou adres, jou sosiale gewoontes........ jou self! Jy dink nuut oor jou hele lewe. Is dit nie dalk wat sou gebeur wanneer jy jou weer as een met die gemeenskap sien nie? Alles verander: jou manier van dink, droom, beplan, begroot, bid.......jou self!
Dalk is dit hoekom hierdie gemeenskapsding so vrek moeilik is - dit vra jou volle self, soos ouerskap! Daar is nie 'n pause-knoppie nie...dit is 24/7-365!
Jy is of aan die gemeenskap verbind of jy is nie - daar is nie hier die tussen-in plek nie.
Ek weet dit strek dalk party van julle se grense/denke, maar ek deel graag die woorde van Koos Kombuis se 'Liefdeskwela' met julle. Ek het die enkele byvoeglike naamwoord maar uitvertaal ('n vriend van my vertel die ander dag hoe sy gemeente hom verkwalik het oor hy die waarheid gepraat het in beskrywnde taal). Dit is aangrypende woorde hierdie van Koos. Terloops, 'n kwêla is 'n soort dansmusiek gebore onder stedelike afrikane.
Liefdeskwêla
Die wete dat ons anders is, in blokkies afgekamp, apart net omdat 'n ander vel span om dieselfde hart ons vingers raak mekaar, maar ons hande is afgekap die junk jewellery om jou nek word deur oorlog stewels vuil getrap en tog is die plek mooi, wit stede blom op geel grasvalktes treine jaag deur mielielande, ons teorieë bly onprakties tralies skei ons van mekaar, van loodgieterse en vreemdelinge 'n katedraal van smart in vierkante en kringe
Chorus: 'n Land met lig wat netjies pas soos blokkies gekleurde glas in 'n etniese ou katedraal, ‘n land van bloed en vrede 'n land vir my en jou, 'n land vol kleure van die reënboog 'n land van geel en blou, 'n land van toekoms en van hede 'n lewe in die Kaap en in die ou Transvaal.
Ek sien jou vriende sit en lê op die sypaadjies van Hillbrow toegedraai in komberse, knus beskerm teen die kou ek hoor jou roep agter die mure wat jou grond van myne skei 'n stem soet soos die aarde, waar groen en goud gedy ek voel jou hartseer in die stad van vuil kinders hoog op ?*& Madjat die boodskap van 'n duisend skure, ek weet jou twak bly nat eers was ons dieselfde, sy aan sy in 'n vaal land ongevorm sonder speserye uit die kolonis se hand maar as jy sing van tye voor die vloed en voor die bloei van kultuurbotsings op die voorstoepe en spioene wat teen ossewaens stoei klink daarin ook die stem van my eie voorvaders so klaar dan weet ek ons is een al val ons kaarte deurmekaar
Rangskikker van die mensdom, Skilder van kulture, Komponis van dialekte:
Die diversiteit van U pallet Bring ons in vervoering (maar soms ook in verwarring). Die omhelsing van U onbekampte liefde Vertroetel ons (en maak ons onrustig).
Soms wil ons U bewonder (oor die paaie wat U loop); soms wil ons van U vlug (as U sê: ‘Volg my!’).
Pottebakker van my plooie, Wewer van my ewige wording, Regiseur van my ontvouing:
Vandag se verhoog is opwindend (en angswekkend). Vandag se rolverdeling is divers (maar kompleks). Vandag se draaiboek is nie wat ek verwag het nie.
Soms wil ons U bewonder (oor die paaie wat U loop); soms wil ons van U vlug (as U sê: ‘Volg my!’).
Skepper, Her-Skepper, God van Geologie, antropologie, statistiek en sosilogie Heer, wees ons genadig. Ontvermer, Verlosser, God van Politiek, polimiek, ekonomie en retoriek. Heer, wees ons genadig. Asem, Beroering, God van Inspirasie, beweging, kleur en klank. Heer, wees ons genadig.
Soms wil ons U bewonder (oor die paaie wat U loop); soms wil ons van U vlug (as U sê: ‘Volg my!’).
Ek weet ek moet vandag se blog eintlik begin oor die Gemeenskap maar Johan se gesprek oor die vreemdeling en God se beweging in, deur en na die vreemdeling (vanuit Jona) het my dadelik weer aan hierdie ou classic laat dink. Kyk gerus na die video of lees die lirieke en indien jy vyf minute het, reflekteer vir 'n oomblik hieroor 'What if God was just a stranger on the bus trying to make his way home...' Probeer regtig om die vraag konkreet vir jou self te antwoord en om dit nog meer lewend te probeer maak vertel vir iemand wat jy goed ken wat die implikasie vir jou lewe sal wees wanneer God die vreemdeling is waarmee jy daagliks op verskillende maniere te doen kry?
One of us - Joan Osborne
If God had a name, what would it be And would you call it to his face If you were faced with him in all his glory What would you ask if you had just one question
And yeah yeah God is great yeah yeah God is good yeah yeah yeah yeah yeah
What if God was one of us Just a slob like one of us Just a stranger on the bus Trying to make his way home
If God had a face what would it look like And would you want to see If seeing meant that you would have to believe In things like heaven and in Jesus and the saints and all the prophets
And yeah yeah God is great yeah yeah God is good yeah yeah yeah yeah yeah
What if God was one of us Just a slob like one of us Just a stranger on the bus Trying to make his way home He's trying to make his way home Back up to heaven all alone Nobody calling on the phone Except for the pope maybe in Rome
And yeah yeah God is great yeah yeah God is good yeah yeah yeah yeah yeah
What if God was one of us Just a slob like one of us Just a stranger on the bus Trying to make his way home Just trying to make his way home Like a holy rolling stone Back up to heaven all alone Just trying to make his way home Nobody calling on the phone Except for the pope maybe in Rome
Gistermiddag langs die pad terug vanaf Potchefstroom na Johannesburg ry ek deur ‘n paar plekke. Een van die dorpies/streke het ‘n groot bord opgerig met die naam van die dorp in hoofletters en onder aan die bord staan in groot letters gedruk ‘Town of choice’ en ek dink ‘Yeah right! Wie op dees aarde sal kies om hier tussen die stowwerige mynhope te kom bly – uit eie vrye keuse?! Soms word ‘n mense se keuses maar vir jou gemaak asof jy geen ander keuse het nie – jy’s vrywillig verplig.’
Later het ek begin wonder oor my aanvanklike reaksie. Dalk is hier mense wat kies om hier te bly – eenvoudig omdat ander goed hul keuses beïnvloed as die uitsig, of die klank-erosie, of die herverkoopwaarde van hul eiendom...keuses wat meer saak maak...
Dit het my aan Fontainebleau en omgewing laat dink: Eens op ‘n tyd was dit die ‘town of choice’ maar die wat toe so gedink het begin nou ander keuses uitoefen – hul ‘choice’ het verander. Tog is dit steeds die ‘town of choice’ maar net vir mense wat anders is as die wat vroeër die keuse uitgeoefen het. Vreemdelinge (vreemd van kultuur, taal, geloof) word al meer algemeen in ons omgewing en ons kan op ‘n paar verskillende manier reageer...Hoe reageer jy? Ek dink daar is een van twee maniere:
[1] Ek reis al meer na binne...bou my heinings hoër...kyk al meer na die gras aan die anderkant van die omgewingsheining...my vrese groei...my agterdog neem toe...ek ry al verder om inkopies te doen...en ek onthou die goeie ou dae toe Rabiestr. nie so ‘vreemd’ gelyk het nie... [die uiteinde van hierdie benadering is dat ek vervreem word van die plek waar en die mense saam met wie ek leef – eenvoudig omdat ek nie verandering kan hanteer nie]
[2] Ek reis al meer na buite...ek bevriend...is nuuskierig...nooi in en woon by. Ek probeer gasvry wees in my buurt en vreemdes moet hier tuis word want ek wil ‘n klutuur van vertroue, sorg en buurmanskap kweek. Ek onthou die mooi in die ou dae en probeer dit oorvertaal na vandag toe. Ek maak ruimte vir ander omdat ek hoop dit skep ook ruimte vir my. Ek rebelleer teen vreemdelingskap omdat ek oortuig is dit bevorder privaatheid en privaatheid is van die bose dit kweek ‘n wêreld van elkeen vir homself en ek weet ek kan nie so leef of oorleef nie.
Ek hoop jy sal weer kies om hier te woon en te leef...om te ontdek dat die vreemdeling jou leermeester kan word wat jou help om die lewe, jou self en vir God op nuwe maniere te sien. Ons het die vreemdeling nodig!
Jammer ek kom nou eers by blog-skryf uit. Ek is vanoggend Potchefstroom toe en probeer nog die hele dag inhaal op die normale rotine.
Daar was nie tyd vir koffie vanoggend nie en ek besluit om die R1-00 Cuppaccino uitnodiging van KFC in Malibongwe te aanvaar. Dit is nog vroeg en die werkers en hul diens is nog aan die opwarm, dus wag ek ewe gedwee vir die drie mense voor my om hul bestellings af te handel. Uiteindelik kry ek kans om my bestelling te plaas en vra of ek asb een van die Cuppaccino's kan kry. 'Sorry,' sê die dametjie ewe gedwee, 'we are out of coffee-beans.' Eers maak ek seker of ek reg gehoor het en bars toe hardop uit van die lag want ek kan my ore nie glo nie: 'n 5x3m uitnodiging om koffie te kom koop en dan wanneer mens opdaag is daar geen bone meer oor nie.
Dit het my aan 'n soortgelyke storie laat dink wat skrywer Leonard Sweet vertel: Hy was erens in 'n afgeleë plek om aan 'n boek te werk wat hy moes klaar kry. Rondom middagete se wroeg besluit hy dat 'n goeie dosis kaffiene dalk sal help en hy ry na die naaste dorpie. Met die afwagting van 'n verslaafde kom hy by die restaurantjie aangestap en tot groot verbasing is die deur van die restaurant gesluit. 'n Vreemde nota is op die deur geplak "OUT TO LUNCH"! Prof Sweet gebruik ook die ervaring as 'n metafoor van hoe die kerk dalk soms voorkom: 'We've lost track of our core-business!'
Ons verkondig lewensgroot sekere beloftes - maar die bone is op! Dit klink amper soos 'n Jesus-storie van lampe sonder olie en dwases wat nie gereed was nie.
Wat is die 'core-business' (ek hou nie van die woorde in 'n gesprek oor kerk nie, maar julle verstaan wat ek bedoel) waarmee die kerk haar moet besig hou? Hoe pas dit wat ons soos advertensies bely en dit wat ons oor die toonbank van ontmoetings met mense aanbied met mekaar? Moet mense ook maar tevrede wees met oorsoet hot-chocolate as hul eintlik cuppaccino beloof is?
Mag dit wat ons bely en dit wat ons is, nader aan mekaar kom en mag ons met integriteit leef - dit is dalk vir agterdogtige vreemdelinge belangriker as die kunsmatige blink afgeronde voorkoms.
NS - ek het buitengewoon vriendelik KFC se hulplyn geskakel en gevra of hulle nie met die oog op 2010 dalk hul diens wil opskerp nie - daar is 'n klomp 'foreigners' oppad en hulle gaan nie tuisvoel met sulke leuens nie en hulle gaan 'n klomp wrede veralgemenings oor ons land maak as daar nie bone beskikbaar is nie. Ek is nie seker of die vrou verstaan het nie.
'n Paar aanhalings wat my help dink oor die vreemdeling en gasvryheid: “That is our vocation: to convert … the enemy into a guest and to create the free and fearless space where brotherhood and sisterhood can be formed and fully experienced.” Henri j. M. Nouwen
"Wanneer daar 'n vreemdeling by julle in julle land woon, mag julle hom nie onderdruk nie. Julle moet hom soos 'n medeburger behandel en hom liefhê soos julleself. Julle was immers self ook vreemdelinge in Egipte. Ek is die Here julle God." Lev 19:33-34
“I believe we are still here to help men and women to learn to live as each other's guests. We are guests of this life. We are guests of this planet, and we are almost destroying it. … people should learn a new language, a new way of life, learn to be guests and let others be their guest.” George Steiner
“To open up and become sensitive to God's own mission could also mean that we begin to recognize the strangers as messengers, sent to us with a particular message, and that, therefore, before we dare preach to them we ought to listen to their stories.” Gerhard Hoffmanin
In an era when many of us feel that time is our scarcest resource, hospitality falters. … "in a fast-food culture," a wise Benedictine monk observes, "you have to remind yourself that some things cannot be done quickly. Hospitality takes time." Dorothy c. Bass
"Welcoming the stranger is not optional for Christians. Nor is it conditional." said World Council of Churches (WCC) general secretary Rev. Dr Samuel Kobia
"Isn't it cheaper and smarter to make friends out of potential enemies than to defend yourself against them later?" Bono, U2
Ek het 'n belydenis om te maak, oor 'n heilige vrees wat in my leef: Die hele week probeer ons mense (goeie Christen mense) beweeg om die grens oor te steek na die vreemdeling en om die vreemdeling in te nooi. Maar ek is vrek bang vir die dag wanneer meeste Christene dit gaan doen! Die dryfkrag agter my vrees is die talle ervarings en stories van Christelike-gasvryheid wat altyd gepaard gaan met die bymotief om mense te bekeer, te verander, te konfronteer en uiteindelik te kloon om soos ons te word. Ons nooi die vreemdling in die lokval van ons gasvryheid binne en dan wurg ons alle 'vreemdheid' uit hul uit. Hierdie by-motief, al klink dit hoe rein en edel, doen op die langduur meer skade as goed. Henri Nouwen help ons om oor ons natuurlike 'koekie-drukker-mentaliteit' te dink en hopelik daarteen te rebelleer:
"Hospitality…means primarily the creation of a free space where the stranger can enter and become a friend instead of an enemy. Hospitality is not to change people, but to offer them space where change can take place. It is not to bring men and women over to our side, but to offer freedom not disturbed by dividing lines. It is not to lead our neighbor into a corner where there are no alternatives left, but to open a wide spectrum of options for choice and commitment. It is not an educated intimidation with good books, good stories, and good works, but the liberation of fearful hearts so that words can find roots and bear ample fruit. It is not a method of making our God and our way into the criteria of happiness, but the opening of an opportunity to others to find their God and their way. The paradox of hospitality is that it wants to create emptiness, not a fearful emptiness, but a friendly emptiness where strangers can enter and discover themselves as created free; free to sing their own songs, speak their own languages, dance their own dances; free also to leave and follow their own vocations. Hospitality is not a subtle invitation to adopt the life style of the host, but the gift of a chance for the guest to find his own."Henri Nouwen, Reaching Out: The Three Movements of the Spiritual Life (New York: Double Day, 1975), 25.
'n Lekker 80's song wat die randfigure van 'sadness, madness, ridiculous' uitnooi om te kom wees - saam te wees... Mag jy hierdie uitnodiging leef. Ek plaas 'n weergawe met die lirieke by, dan kan jy dit lees terwyl jy op jou kantoortafel dans!
Die slotsom van Prof. Jansen se storie om ‘n wederkerige beweging oor die brug aan te moedig is wonderlik – behalwe as jy ‘n brug-fobie het...en ek dink ons het!
Wie is die vreemdeling? Jy aan hierdie kant van die brug... hy/sy aan die ander kant van die brug?! Wat maak van jou of hom/haar ‘n vreemdeling? Wat is die kwale/skete van vreemdelinge? Agterdog; Aannames; Beheer-histerie; Vrees; Selfgerigde uitkomste; Objektivering van mense; Gemaksug/Gerief... Wat is die genesende voorskrif? Kom oor die grens...gereeld, lank genoeg, met oop verwagtings en ‘n bereidheid om verras te word.
‘n Paar opmerkings uit die artikel wat my regtig help om hieroor te dink: ‘how do I cross bridges toward someone who looks like the people who...’ – ons leef met wreede veralgemenings, aannames en agterdog oor mense wat uiterlik anders voorkom. Natuurlik maak die misdaad-storie dit is ons los – maar dan bly ons vir baie langer slagoffers van misdaad as wat gesond is. Dalk kan veilige, gefasiliteerde grenskruisgeleenthede dalk juis die ideale terrapie vir jou slagoffer-greep wees.
‘Jansen didn't know how to answer it’ – dit verwys na die vraag wat die meisie/slagoffer vra oor hoe slagoffers brue moet oorsteek na mense wat soos haar misdadigers lyk. Ek hou van Jansen se eerlikheid hieroor...dit is nie ‘n maklike vraag nie...daar is geen maklike oplossing hiervoor nie...ons sal ons drive-thru mentaliteit vir McDonalds moet reserveer en dit nie ‘n leefstyl wil maak in ‘n ontwikkelende land nie.
‘He reacted by...’ – Jansen vertel van sy spontane reaksie op geweld wat aan hom gepleeg is deur ‘n blanke seun. Ek wonder of dit nie een van ons dilemma’s is nie...ons ‘react’ nog net die hele tyd en ons blammeer die ander (vreemdeling) se ‘reaction’ en ons ‘react’ maar net bloot weer op hul ‘reaction’ en so hou ons die bose siklus van haat en self-gerigdheid instand. Iemand sal die patroon moet breek, selfs al beteken dit die kruis, selfs al ervaar jy nie die vrug daarvan nie.
‘a memory that clearly haunts him...this terrible knowledge of what happened to me’ – ons almal het te veel ‘memories’ wat ons ‘haunt’ (bewustelik & onbewustelik) en ons sal iets met ons ‘memories’ moet doen. Ons sal ons stories van skuld en ons stories van seer moet vertel – nie as kollektiewe groepe nie, maar op ‘n persoonlike vlak deur na mekaar (anderkant ons grense) se stories te luister. Ons sal ‘n nuwe taal moet skep in die plek van ons haatspraak, teleurstelling, verwarring, onbegrip... Hierdie nuwe verstaan van mekaar kan net gebeur deur te luister en te vertel...eerlik en oop... Om te bespiegel en te veralgemeen maak die afstand (en gevolglike misvertsaan en haat) net groter.
‘all my life I have been struggling to cross this bridge...it is very difficult’ – dalk word hierdie ons lewens struggle en gaan ons dit dalk nooit heeltemal regkry om die brue met gemak oor te steek nie...maar om die siklus van vervreemding te breek sal ons dit moet doen ter wille van die komende soekers na Suid-Afrikaan as identiteit en plek.
‘all I can ask of you is that you try’ – ons kan niks meer van mekaar verwag nie as dat ons almal sal probeer nie. Maar boeta ek gaan aan jou karring as jy nie ‘try’ nie! As jy dieselfde evangelie as ek lees en jy try nie gaan ek soos ‘n wildehond op jou spoor wees en jou met die duur genade van die kruis se bloedstollende liefde konfronteer!
‘For the sake of our country, we must at least try.’ – Hoekom sal ons wil grens oorsteek; Die vreemdeling opsoek; Verhoudings oor grense heen bou? Dit lyk asof dit meer gaan vra as wat ek daaruit gaan kry. Dit vra dalk te veel op hierdie stadium van my. ‘For the sake of...’ Ons leef meestal maar met die oog op ons self – mag ons verlos word!
‘This moment, said Jansen, and others like it - moments of honesty and sharing with young Afrikaans children who in the end were battling the same fears as he - had changed his life.’ – die nuwe geboortes, die koninkryk van God, die herskepping gebeur net aan die anderkant van grense!
‘encounters with [the stranger] have helped to make me more human, more tolerant and to deal with my demons. I was transformed by [the stranger] and am eternally grateful to them’ – WOW! Die vreemdeling het ‘n sleutel (en nét die vreemdeling het daardie sleutel) om ‘n deel van jou oop te sluit wat jy nie geweet het bestaan nie. Jy het die vreemdeling nodig. Die vreemdling het jou nodig.
Jy is die vreemdeling. Ek is die vreemdeling. Daar is ‘n ons en ‘n hulle wat verander moet word. Mag ons vervreemd raak van vreemdelingskap!
Lindy Mtongana skryf 'n artikel oor die nuwe visie-kanselier van die UOFS, Professor Jonathan Jansen. Gaan lees gerus die hele artikel by http://www.sagoodnews.co.za/newsletter_archive/the_professors_teachers.html Vir die doel van ons gesprek oor die vreemdeling het ek gedink hierdie gedeelte uit die artikel praat lekker met my:
"As Dean of Education, he was once invited to address a meisies hoërskool Grade 10 camp. After relaying the story of the Good Samaritan as a way to teach the group a lesson on crossing bridges, one of the girls raised a hand and said, "Well Professor I agree with what you say about crossing borders and stuff. But tell me this, how do I cross bridges toward someone who looks like the people who almost killed my sister and me a few weeks ago in a violent car jacking?"
The question was honest and brave and Jansen didn't know how to answer it. After much deliberation he finally answered her by telling them about a particular incident in his life.
A young Jansen, 17 years old and already quite politicised, was walking to the shops when he was hit by a brick that came flying from the hands of a young white boy. He reacted by hitting the boy, whose father was an off-duty policeman. Jansen was thrown into the back of a police car and the boy's father repeatedly beat and humiliated him - a memory that clearly haunts him even today.
"So you see," he tells the Grade 10 girl, "I too have this terrible knowledge of what happened to me, and all my life I have been struggling to cross this bridge toward people who look like you. And I must be honest it is very difficult.
"And so all I can ask of you is that you try to cross the same bridge from the other side and maybe we will meet each other somewhere in the middle. For the sake of our country, we must at least try."
This moment, said Jansen, and others like it - moments of honesty and sharing with young Afrikaans children who in the end were battling the same fears as he - had changed his life.
"I am deeply aware of how my encounters with young Afrikaans children have helped to make me more human, more tolerant and to deal with my demons. I was transformed by my white kids and am eternally grateful to them." "
Ek sal na 'n paar afsprake weer hieroor gesels onder die opskrif 'Brug-fobieII'
'n Foto wat ek so maand gelede in Jan Smuts laan geneem het. Vreemdeling se angle van buite? Christus wat ons die weg wys - anderkant die elektriese heining?
Dit is Vrydag en ek reflekteer vir 'n oomblik oor die verskeidenheid mense, verhoudings, bedieninge, aksies, aktiwiteite, afsprake, groepe, gesprekke wat in ons gemeente leef. Daar is 'n spitsverkeer van bedrywigheid...
Wanneer mens besef hoe baie mense van mekaar verskil - a.g.v. blootstelling, passie, denke, omstandighede, fokus -wonder ek hoe bring 'n mens al hierdie bewegings inSYNC met mekaar om saam as een liggaam te beweeg inSYNC met mekaar en God se beweging.
Natuurlik is daar die ritme van God se hartklop wat ons polsend in dieselfde beweging wil bring, die musiek van die evangelie wat ons almal op loop wil neem - maar erens is die choreograaf nodig om al hierdie energie en gawe in een beweging (vol diversiteit) te rangskik. 'n Choreograaf kan nie die artistieke vryheid en unieke vertolking van die danser smoor deur dit as 'n koekiedrukker op hul af te dwing nie. Die choreograaf vertel stories en inspireer met voorbeelde van hoe hierdie dans dalk kan lyk wanneer die verskillende dansers dit verinnerlik en vertolk sodra die musiek begin.
Vir 'n tyd lank het mense die besigheidstaal van 'Visie' ook binne die kerk begin gebruik en elke gemeente moes 'n Gemeente-visie opstel. Ons verkies al die laaste jaar om eerder te praat van 'Roeping' want dit kommunikeer iets anders. Visie word gebore uit 'n paar mense wat in dieselfde rigting wil kyk en o.g.v 'n paar oortuigings glo dit is die rigting waarin hulle moet beweeg. Dit is dus 'n proses wat gesentreer word rondom: tyd, plek en mense. Roeping wil agterkom wat is God se 'visie' en hoe kan ons, met ons spesifieke gawes en identiteit op hierdie spesifieke plek en tydstip by hierdie droom van God aansluit. Roeping is dus 'n proses wat gesentreer word rondom luister na God (die Een wat ons stuur), ons konteks (die plek waarheen Hy ons stuur) en ons gawes (die vaardighede waarmee Hy ons stuur). Roeping bly altyd iets kommunikeer van verhoudings: Daar is Een wat roep en daar is die geroepenes. Visie is 'n bietjie een-dimensioneel....
FGK se choreograaf klink as volg: FGK Roeping Ons is geroep om saam met God te leef en te werk waar Hy besig is om Sy wêreld nuut te maak.
Ons hoop is dat alle bedieninge, alle groepe, alle aksies, alle eredienste en elke gesindheid van elke gemeentelid altyd ons beweging langs hierdie lyn sal vertolk. Ons sal nog lank moet praat oor wat dit beteken...dalk probeer ek later vandag die gesprek voortsit...
Ek soek raad asb: Jana hou nog altyd baie van Gerbera's en ek is nog altyd betower deur Aronskelke - veral waar dit wild groei...
Aangesien die lente hier is, sal ek graag meer gereeld vir haar wil blomme gee om iets van my liefde en bewondering te verklaar. Gee ek nou vir haar Gerbera's omdat dit haar blom-taal is of gee ek vir haar Aronskelke omdat dit my blom-taal is? Jy moet mooi verstaan ek is mal oor Aronskelke: die eenvoud vervleg in 'n kompleksie van heiligheid. Dit sal my regtig laat goed voel indien ek vir haar Aronskelke kan gee en ek sal sommer 'n groot bos vir haar gee... Wat dink jy Gerbera's of Aronskelke?
Ja, ek weet...die metafoor is ietwat belaglik maar dit lyk vir my net so belaglik wanneer ek soms na 'gesalfdes' kyk. Natuurlik gaan ek, maak nie saak hoe baie ek van Aronskelke hou nie, vir Jana Gerbera's gee. Hoekom? Want dit gaan nie oor my nie? Dit gaan nie oor hoe goed ek voel wanneer ek 'n bos Aronskelke vashou nie...dit gaan oor wat met haar praat...
Uit vanoggend se refleksie ontdek ons Jesaja noem mense soos ons 'gesalfdes' - afgesonder vir 'n spesifieke doel. Die doel: om die roem van God te vermeerder. Nou kom ons met bosse en bosse lofoffers en arms vol heilige dade en arms vol worshipliedjies...want dit is die 'blomme' wat ons van hou, wat ons laat goed voel, wat vir ons lekker is om te gee...
Tog wonder ek of God nie van ander blomme hou nie: of Sy roem nie op ander maniere vermeerder word as wat ons in oomblikke van musikale beswyming bring nie. Waar kom ons aan hierdie gedagte dat God se hart geroer word deur 'n string Shakespeare woorde om die maat van eietydse musiek...? Die praterige woord-oorlaaide geloof van die Jode word getroef tot 'n deurleefde geloof wanneer die Woord mens word en onder ons kom woon...en wanneer God se woorde tasbaar word...
Dink jy ons gesalf om met woorde te skilder? In Amos 5:21-24 is daar hierdie ontnugterende boodskap van God aan die blom-skenkers. Amper soos 'n man wat na jare se Aronskelke by sy vrou moet hoor "Gerbera's my liefie, Gerbera's!"
Amos 5:21-24 (NAV) 21 Ek haat, Ek verafsku julle feeste, Ek het niks aan julle feestye nie. 22 Al bring julle vir My brandoffers en graanoffers, dit is nie vir My aanneemlik nie, en Ek kyk nie eens na julle maaltydoffers van vetgevoerde kalwers nie. 23 Gee pad voor My met die rumoer van jou gesing; Ek wil nie jou harpmusiek hoor nie! 24 Maar laat die reg en die geregtigheid te voorskyn kom, laat dit aanrol soos watergolwe, soos 'n standhoudende stroom.
Amos 5:21-24 (MSG) 21-24"I can't stand your religious meetings. I'm fed up with your conferences and conventions. I want nothing to do with your religion projects, your pretentious slogans and goals. I'm sick of your fund-raising schemes, your public relations and image making. I've had all I can take of your noisy ego-music. When was the last time you sang to me? Do you know what I want? I want justice—oceans of it. I want fairness—rivers of it. That's what I want. That's all I want.
Die Nederlanders noem 'n Latté 'Koffie verkeerd' en dit verwys na die koffie-prentjie wat so ietwat omgedop voorkom: 'n breë melklaag onder in die beker waarop 'n smaller strook koffie rus. Dit lyk na 'n verkeerde prentjie.
Daar is nog 'n prentjie wat vir my iets van ons kerk-begrip verklap en dit is dalk 'n prentjie wat ons al meer sal moet omdop...
Stap jy deur vele Katedraal of Kapel oor die grootste dele van die wêreld word jy dikwels oorweldig deur die ligsketse van die loodglaskunstenaars wat eendimensionele lig omtower in 'n storie van hoe die Lig eens op 'n tyd grondgevat het in mense se lewens.
Stap jy deur die kalender, gebou, eredienste en gebedslysies van vele Gemeente of Geloofsgroepie oor die grootste dele van die wêreld word jy dikwels oorweldig deur die konsentrasie lig na binnekant. Hierdie verskynsel laat my wonder: Is die prentjie van die kerk nie verkeerd nie? Moet die Lig-stories van loodglasvensters en kerk-aktiwiteite nie juis eerder na buitekant wys nie? Hoekom word die lig-boodskappe oor-en-oor vir dìè aan die binnekant gewys en die wat buite om die kerk stap sien net vaal stukkies glas aanmekaar gevlans. Mense kan sien hierdie glas-prentjie wil iets sê maar dis maar dof en vaag en kan jy nie regtig kop-of-stert van die prentjie uitmaak nie.
Mense stap dus soos in hierdie skildery van Van Gogh (Church at Auvers-sur-Oise) dalk maar eerder net verby hierdie 'black hole' wat alle lig absorberend inslurp asof dit is waarvoor lig bedoel is om te wees. Dit lyk na hierdie wonderlike plek - maar hier is geen ingang of uitgang in hierdie gebou nie.
Die uitdaging bly dus nou: Hoe kry ons hierdie lig en lig-prentjies omgedop? Hoe gaan ons hierdie lig-tentoonstelling na buite laat skyn sonder om mense soos 'n klomp springhase te laat voel? Soos die Kaapse gangster vir sy pas-bekeerde vriend sê 'Dim net bietjie djou brights my ou, ek kan nie check wa' ekke moet loep'ie!'
Die musiek - wanneer ons dink oor God se beweging deur die gemeente - moet dalk baie eerder die musiek buite die kerk wees wat ons 'n slag weer hoor. Dit is die musiek van die wêreld vir wie die gemeente eintlik behoort te bestaan. Ons het dalk so gewoond geraak aan hierdie suising in ons ore - wat ons met die musiek vir die kerk verwar - dat ons lankal nie meer die musiek buite ons self hoor nie.
Luister na hierdie konfronterende lied, 'n pleitroep, geskryf en uitgevoer deur Anine Dippenaar van Stellenbosch Gemeente. Indien jy dit nie wil luister nie a.g.v. 'n stadige konneksie kan jy die lirieke hieronder lees. Reflekteer dan oor: Wie dink jy is die mense wat vandag hierdie lied sing?
Die kerk se deur – Anine Dippenaar Ja ek weet my hart is een wat kan begeer ek staan voor die kerk se deur… Ja ek weet jy weet my hande is swart gesmeer Ek staan voor die kerk se deur…
Kan ek inkom kan ek bly Hier’s niemand hier wat plekhou vir my Ek’t lankal al myself verloor Ek soek lankal al ’n oor om te hoor Het ek dan iets van liefde misverstaan? Het ek dan iets van Sy liefde misverstaan?
Ja ek weet my lippe het soms net geen keer Ek staan voor die kerk se deur… Ja ek weet dis al my vrae wat jou irriteer Ek staan voor die kerk se deur…
Kan ek inkom kan ek bly Hier’s niemand hier wat plekhou vir my Ek’t lankal al myself verloor Ek soek lankal al ’n oor om te hoor Het ek dan iets van liefde misverstaan? Het ek dan iets van Sy liefde misverstaan?
Ek sal later verder oor die metafoor wou reflekteer...wanneer ek 'n gaping kry...maar hier is solank 'n video-snit wat jou verder kan laat dink oor die blue-note en elkeen se improvisering daarom:
As die lewe is soos 'n nikkerbol is, wonder ek hoe die kerk moet wees...dalk eerder soos 'n appelkoos?
Kom ek verduidelik dit so: Die kerk het oor die jare (veral in die gereformeerde kringe) 'n grenslose genade geopenbaar teenoor baie van die selfvernietigende gedrag van sy lidmate en 'n gebruik soos 'tug' klink soos mishandelingsgebruike uit die donker-middeleeue. Die kerk was gelukkig darem baie ferm wanneer dit kom by die elemente van ons tyd wat die kerk se karakter sou bedreig - elemente soos kuns, ideologie, ras, kultuur, styl, musiek, taal, andersoortiges...
Jy kon dus sê 'n Nikkerbol-kerk: Sag in die kern - hard aan die kante.
Moet die kerk nie dalk eerder soos 'n appelkoos wees nie? 'n Appelkoos-kerk: Sag aan die buitekant - Hard in die kern. 'n Plek waar ons reguit en eerlik met mekaar hier binne in die kern is - sonder dat ons bang is iemand hol na 'n volgende troetel-nessie... Wanneer ek na die storie van Jesus kyk lyk dit vir my of Hy baie harder en op die man af was met die mense wat deel was van die 'kerk' van Sy tyd. Aan die anderkant was die mense op die grense/kante of die aan die buitekant van die 'kerk', die wat verstoot is, die randfigure, die mense sonder plek...hulle is met genade-omhelsing hanteer.
William Sloane Coffin skryf die volgende: “It seems to me that in joining a church you leave home and your home town to join a larger world. The whole world is your new neighbourhood and all who dwell therein – black, white, yellow, red, stuffed and starving, smart and stupid, mighty and lowly, criminal and self-respecting, American or Russian – all become your sisters and brothers in the new family formed in Jesus. By joining a church you declare your individuality in the most radical way in order to affirm community on the widest possible scale.”
Ek sit een middag in Stellenbosch in Java Cafe en drink 'n americano saam met 'n vriend. Omdat dit koffie-spitsverkeer-tyd is en die reënerige weer mense tot knusheid dryf - word ons gedwing om agter in die koffiehuis te gaan sit, langs Java se internet-hoekie met so 8-10 rekenaars. Terwyl ek en Mike lekker sit en redeneer oor die nuutste kreatiewe ontdekkings van die laaste week kom daar twee vriendinne (afleiding wat ons maak uit die manier waarop hul met mekaar kommunikeer) ingestap en stap hulle reguit na die rekenaar-hoekie. Nie lank daarna nie sit altwee die vriendinne en scan elk deur hul Facebook bladsye (waar hulle bladsye van vriende het) en chit-chat elektronies met eertydse vriende, kennisse, skoolpêlle en nuutgevonde verveeldes...Na 'n halfuur se kuber-klets staan hul soos geprogrameerdes op betaal vir hul koffie en stap by die koffie-huis uit sonder dat hul mekaar ooit in die oë gekyk het!
Ek en Mike begin redeneer oor die ontstaan van die koffie-huis en die bedoeling daarvan en hoe ons die gevaar loop om die koffie-huis en sy waarde te verloor...
Forget the rhino - save the café!
Wat is dit wat die café - mekaar in die oë kyk... connect... luister... - bedreig?
Ek stuur eerder 'n sms as om die ongerief te verdra dat jy dalk kan vra 'Hoe gaan dit?' of om oor te stap en jou in die oë te kyk...
Ons kyk saam na 'n program oor 'n staptoer in die Drakensberge sonder om ooit saam die verhoudingsterapie van 'n staptog te ervaar!
Ons kyk na BBC food se sjef en eet two-minute-noodles wat uit die mikrogolf kom!
Ons hoef nie meer soos 'n fool vir 'n petroljoggie om rigting te vra nie want die soete GPS stem is my goeie herder!
Ons conference call eerder...wat maak dit saak wie is die ou aan die anderkant van die ewenaar!
Beste uitvinding van die 2000's DVD speler vir jou motor: jy hoef nie meer die karoo se stilte, die FAK-liedjies, of pa se stories, of die kinders se praatjies/vrae, of mekaar se musiek te verdra nie!
Die dominee BLOG in plaas van koffie-drink met die mense!
Jy kry die idee!
Leonard Sweet praat van die HOT-culure waarin ons leef 'High-On-Technology' en dan vertel hy hoe eensaamheid/oppervlakkigheid/afstand/onpersoonlikheid al hoe groter word in hierdie HOT wêreld. Hy pleit dus dat ons 'n ander HOT moet aanleer: 'High-On-Touch'. Dat ons in hierdie koffiehuis-bedreiging juis meer gefokus daarop moet raak om doelbewustelik die lewe meer persoonlik te leef. Ons kom dit nie eens meer agter nie. Vas vir 'n week van elektronieka en ontdek hoe onpersoonlik jou verhoudings geword het en hoe bevrydend oog tot oog verhoudings is.
Is blogging boos? Wanneer dit oog-tot-oog verhoudingsmoontlikhede vervang, beslis ja! Wanneer dit oog-tot-oog, verby-die-oppervlak kuiers aanmoedig, beslis nie!
Laat weet dus as jy wil kuier, wil connect, wil koffie drink...laat ek ten minste begin om te practice wat ek glo!
Henry Nouwen skryf die volgende gedagte oor intimiteit: "Human relationships easily become possessive. Our hearts so much desire to be loved that we are inclined to cling to the person who offers us love, affection, friendship, care, or support. Once we have seen or felt a hint of love, we want more of it. That explains why lovers so often bicker with each other. Lovers' quarrels are quarrels between people who want more of each other than they are able or willing to give.
It is very hard for love not to become possessive because our hearts look for perfect love and no human being is capable of that. Only God can offer perfect love. Therefore, the art of loving includes the art of giving one another space. When we invade one another's space and do not allow the other to be his or her own free person, we cause great suffering in our relationships. But when we give another space to move and share our gifts, true intimacy becomes possible."
in'tiem', 1. Van, betreffende die diepste inwendigste aard; diepgeleë, intrinsiek...2. Diep in iemand se binneste aanwesig of daaruit voortvloeiend; innig... Ons sukkel om die begrip intiem te verstaan of daaroor te praat - wat nog van leef. Ons gedagte dwaal altyd na die seksuele kant (die laaste van die HAT se 5 verklarings van intiem). Ons (die drive thru, sms, kitskoffie, mikrogolf mense) se verhoudings het weer daardie 'diepste inwendigste aard' nodig.
Ek het saam met 'n Nederlander, Jan Konijnenberg, in Engeland gewerk. Nagskof by 'n sopkombuis vir dwelm & alkoholverslaafdes en enige ander straatbewoners wat die Engelse winter wou ontvlug. In die midernagtelike ure het ek en Jan in ons moedertale probeer kommunikeer - hy op hoogholands en ek in soete afrikaans. Jan het my gereeld in die rede geval, wanneer ek te veel en veral te vinnig praat, met: 'Langzamer, Pieterman. Langzamer.' Om by die diepste inwendige aard van ons self en ons verhoudings te kom sal ons dalk
stadiger moet praat,
minder moet sê,
meer van die regte goed moet begin sê,
die goed wat saak maak,
daardie identiteitsgoed...
Die uitdaging van hierdie verby die oppervlak verhoudings - van intimiteit is: een persoon kan nie intiem met 'n ander persoon wees nie. Intimiteit vra altyd 'n wederkerigheid: Ons is intiem met mekaar. Nie, ek is intiem met jou nie. MEKAAR!
Dit stel ons voor 'n moeilike kwessie: Wie maak die eerste move?! Hoe doen 'n ou dit...met jou man/vrou...kinders...ouers...vriend/vriendin...suster/broer...? Hulle gaan dalk dink jy raak nou bietjie vreemd...Hierdie is dus die ideale geleentheid om met al hierdie betekenisvolle ander in jou lewe in verbinding te tree en vir hulle te sê "__________die dominee het my hierdie week die opdrag gegee om vir jou te vra of ons nie 'n afspraak kan maak om oor die 'diepste inwendigste aard' van ons verhouding te gesels nie." Dan sal hulle ten minste dink ek is vreemd en as hulle sien jy is taamlik ernstig hieroor dalk vir 'n slag verby die rugby-uitslag, kinders, werk, ekonomie, weer, mode... met jou gesels.
Hier begin die proses eers...waar dit gaan uitkom weet niemand nie...of jul by 'n intieme fase in jul verhouding gaan kom sal net tyd en jul soeke daarna wys...dit bly die misterie van verhoudings...
Een van die taktiese skuiwe in baie van die selfhelpboeke van ons tyd is 'surround yourself with great people, achievers!' en hierdie paradigma spoel selfs oor na ons familie en vriendskapsverhoudings. Gelukkig kan ons nie ons familie kies nie - hulle word aan ons gegee: die sosiale-kreupeles, die kultuur-kreupeles, die waarde-kreupels, die taal-kreupeles en al... Dit is goed om so gekonfronteer te wees met mense wat jy nie uit keuse een mee sou wou wees nie - want die ooglopende kreupeles het nog altyd mense wat in ontkenning leef oor hul eie kreupelheid gehelp om die masker te laat val - om op 'n vreemde manier tuis te kom.
Ons loop met die ongeskrewe vraag in ons agterkop: Watse waarde kan hierdie persoon tot my lewe voeg? Is dit dalk iemand met wie ek meer tyd moet spandeer? Is dit dalk een van die familie of vriende met wie ek my meer moet laat omring?
Ek het 'n baie goeie vriend wat die gedagte by my losgelaat het dat jy nie kan besluit wie jou vriende is nie - jy kan hoogstens besluit vir wie jy 'n vriend wil wees. Dawid besluit om vir Mefiboset 'n vriend te wees. Om vir hom 'n liefdesruimte (gesed in die Hebreeus) te skep om as vlugtende kreupeling tuis te kan wees.
Mefiboset en Dawid se storie herinner my weer aan my eie mankheid en tog sou mens dink dat mankes plek behoort te hê vir ander se mankheid maar ons probeer teen alle koste ons mankheid verdoesel selfs vir onsself. Die mankes in ons samelewing word gou uitgeskuif want ons het nie tyd vir hulle nie. Dit gebeur in ons gesinne, families en vriendekringe ook.
'n Storie uit ons tyd om die punt te illustreer: Onthou julle die Chinese meisie by die afgelope Olimpiese spele wat tydens die opening-seremonie so wonderskoon gesing het. Sy was 'n mimiek-kunstenaar, 'n fake! Die dogtertjie met die wonderlike stem het nie die voorkoms gehad wat die Chinese aan die wêreld wou wys nie (sy was nie lelik nie, net tè gewoon) en daarom kry hulle toe 'n mode-pop-gesiggie, wat weer nie mooi genoeg kon sing nie. Dis die wêreld waarin ons leef en ons moet versigtig wees om te dink dat ons anders is.
Stel jou voor Billy Joel sit voor die klavier tydens 'n vertoning in 'n tipiese 'Piano man' styl taverne. Na hy almal hartlik verwelkom het met 'n spontane opmerking of twee, net voor hy die eerste klanke uit die klawers van die klavier vry laat, trek hy die arm van die metronoom een kant toe en hy wag voor hy die strakke pas van die metronoom met sy hele lyf aanvoel...Tik--Tak--Tik--Tak--Tik--Tak... en dan eers begin hy saam met die metronoom 'It's nine o clock on a Saturday...'
Veronderstel die lewe werk so metronoomagtig...veral by die plek waar jy in jou pajamas wil dans!?
Dit is Dinsdagaand en ek is al van 18:00 terug by die kantoor en aan die werk...Nee, ek het nie vanaand 'n vergadering of 'n afspraak met iemand spesifiek nie maar ek het genoeg teologiese werk (lees, preek maak, liturgie uitwerk, blog) om te doen...nee, ek werk ook nie vanaf vanoggend 8uur reg deur nie. Ek het 14:30 die kinders gaan oplaai en saam met Jana en hulle 'n plan met die hoenders en die hase (ons nuutste toevoeging tot die stadsboerdery) se hokke gemaak want Bittergal (ons miniatuur doberman-worshond-brak) kan nie die nuwe intrekkers verdra nie; verder het ons nuwe saailinge vir ons groente-tonnel gemaak en 'n paar bome gesnoei...
Nou is ek terug by die kantoor en aan die werk. 'Hoekom sit jy nie by die huis op jou skootrekenaar en werk nie?' sou jy dalk wou vra. Want dit gaan oor hierdie ritme ding wat ons vandag oor na-dink. Die gedagte dat die ritme by my mense bekend behoort te wees:
Ek en Jana is nie een vreeslik georden in ons daaglikse leefstyl nie. Ons verkies die spontane, op-die-ingewing-van-die-oomblik dinge wat nie fyn vooraf beplan is nie. Ons hou nie van roetine of dagboeke nie - maar nou is dit nie net meer ons nie. Nou het ons kinders en in meeste van die opvoedkundige handleidings en gesprekke word die idee van 'n roetine vir kleuters en peuters as die ideaal voorgehou. Hulle soek 'n bekende ritme, dit gee sekuriteit, dit help gedrag, dit leer lewensorde of -ritme, dit skep dissipline... Ek probeer dus my dagboek in 'n sekere werkbare ritme tussen die bediening en die huis te kry want anders gebeur die ritme ding nooit nie en is daar min 'bekendheid' vir die kinders, vir my, vir Jana en vir die ons-twee in ons verhouding.
Ek lees in die HAT roe'ti'ne. 1. Gewone, reëlmatige orde...gereëlde orde van werk: Volgens 'n vasgestelde roetine werk...2. Vaste gewoonte... en eintlik lees ek vervelig, sleur, droog, voorspelbaar, vaal, klinies, boring...Tog kom ek al meer agter hierdie is nie net nog 'n foefie-teorie in die opvoedkundige topverkopers nie. 'n Vaste voorspelbare ritme help selfs om ruimtes van vryheid en spontaniteit te skep. Dit skep sekerheid by almal in ons gesin en skielik besluit òns oor hoe ons lewe lyk en is ons nie die spreekwoordelike skippie wat deur golwe rondgevoeter word tot ons eendag op die rotse loop nie...
Dit klink so maklik - maar dit is nie! Dit is soos om 'n slegte gewoonte te los en 'n nuwe gesonde gewoonte aan te leer...dit vra dissipline, ondersteuning, hulp, wilskrag...met die hoop om eendag te sien hierdie dieet help, hierdie gesondheid lyk beter, hierdie leefstyl is meer volhoubaar...Dit skep selfs frustrasie by van die mense rondom jou soos ouens wat wil T-bone braai en dan, met hul aankoms, hoor die gaste is vegetariërs!
Terug by Billy Joel en die metronoom: Ek lees eendag 'n artikel oor verskillende musiekgenres waarin kitaarspelers kan spesialiseer en in die artikel maak 'n musiekant die opmerking dat Jazz-opleiding die mees gevorde opleiding is wat 'n mens kan kry en dat dit ook die meeste dissipline verg. Met die eerste oogopslag wonder 'n mens (as jy self nie 'n kitaarspeler is nie) nogal hieroor: Jazz lyk dan so vry en ongekontroleerd dat woorde soos gevorderd en gedissiplineerd nie mooi in die prentjie inpas nie. Die verdere ondersoek maak vir my meer sin: hoe meer vryheid jy met jou instrument wil bemeester hoe meer dissipline het jy nodig - dis nou as jy goeie musiek saa met ander wil maak. Dit is wanneer die metronoom (die bekende ingeoefende ritme) in jou hart gegraveer word dat jy vrylik daarmee kan inkleur.
Ek wonder hoe lank Billy Joel/Eric Clapton se metronomiese opleiding - formeel en informeel - was voor hul so vry kon wees omdat die ritme vir hulle bekend was...dit raak nog meer gekompliseerd wanneer jy die ritme van drie of vier of twee ander moet sinkroniseer met jou ritme...
Hoe gaan jy die ritme bekend maak vir jou en jou mense...het jy raad...?
Ek skryf meer omslagtig in die weekinleiding dat: die grootste invloed op jou lewe kom van die mense naby aan jou & die grootste invloed wat jy ooit kan hê is op die mense aan wie jy naby is.
Hoe lyk die naby-plekke (dalk moet ons eerder praat van naby-verhoudings) waar die potensiaal bestaan vir sulke wederkerige vorming? Wanneer kom 'n mens regtig naby aan iemand? Wanneer laat jy iemand regtig naby aan jou kom? 'n Mens kan soms jare lank saam leef sonder om ooit naby aan mekaar te kom - soos twee treinspore wat ewig langs mekaar loop, altyd saam, maar nooit naby aan mekaar kom nie... Hierdie behoefte aan nabyheid bestaan in elke (normaal funksionerende) persoon en hierdie behoefte gaan nooit weg nie - selfs al het jy hierdie skeinbare nabyheid in jou lewe. Daarom moet ons hieroor praat: Die soeke na nabyheid duur altyd voort - wanneer dit nie werklik bestaan in jou lewe nie - en hierdie soeke kan ontaard...
Kyk gerus weer die Suid-Afrikaanse film 'Paljas'. 'n Storie van baie afrikaner gesinne: by mekaar maar nie naby mekaar nie. Party praat die heeltyd en sê niks en ander bly weer doodstil te bang om iets te sê want netnou bars die vuurspuwende berg van emosie en opgekroptheid oop. Ons voorgee om naby mekaar te wees word dikwels eers stopgesit deur erge konflik of tragedie in ons verhouding - dan stort die grense in een en verdwyn die grimmering wat ons verhouding in stand hou. Al wat pla is dat ons tydens konflik/tragedie so deur ons emosie oorheers word dat ons sukkel om op 'n konstruktiewe manier hierdie nabyheid te hanteer en word dit maklik 'n tweegeveg (in plaas van 'n dans)!
Ons het inderdaad die pajama-dans ruimte nodig: Daardie plekke waar ek met onbegrensde egtheid kan leef en aanvaar kan word vir wie ek is op hierdie stadium van my lewe 12:15 op 'n Saterdagmiddag, nog steeds in my pajamabroek wat soos 'n sak aan my hang!
Ouers sal veral moet leer om sulke ruimtes te wees vir hul kinders...ek sal dit moet leer...
KANTAANTEKENING: [Vanoggend se dagstukkie het vir my so bietjie die essensie van Rut se storie verloor met die fokus op die 'beloning' kant (en ek weet ek is 'n bietjie oorsensitief oor ons beloningsugtigheid). Die mooi in teksversie wat uitgesonder word is die gedagte van Rut wat onder God se vleuels kom skuil het. Rut het nie regtig direk onder God se vleuels kom skuil nie, sy't by Naomi en uiteindelik by Boas kom skuil en eers later ontdek dat God skuilplek gee deur haar by plekke/mense van nabyheid laat tuiskom.]
In die Keltiese Spiritualiteit bestaan daar vir die mense iets soos 'Thin Places' - plekke waar daar 'n fyn bymekaarkoms van twee wêrelde, of twee realms, is. Michael Mullin skryf bv. oor die Croagh Patrick ('n heilige berg in Ierland) "On this arid summit, where the winds blow hard, where no root takes hold, where distance seems infinite and heaven close, the spirit is tested and replenished ... for the pilgrim has reached a thin place, where one steps into the highest dimension of one's existence."
Dit klink dalk vir jou 'n bietjie airy-fairy maar op 'n manier beoefen ons almal hierdie beginsel dat daar plekke, ruimtes, tye is waar ons meer bewus word van God se teenwoordigheid. Party van ons sal selfs woorde gebruik soos 'Ek was nader aan God...in hierdie tyd...God was regtig hier teenwoordig...' en dan praat ons in elkgeval van plekke, tye en gebeure met 'n baie spesifieke aard of karakter.
Mindie Burgoyne skryf die volgende om dié Keltiese gedagte verder te probeer verstaan "Thin Places are ports in the storm of life, where the pilgrims can move closer to the God they seek, where one leaves that which is familiar and journeys into the Divine Presence. They are stopping places where men and women are given pause to wonder about what lies beyond the mundane rituals, the grief, trials and boredom of our day-to-day life. They probe to the core of the human heart and open the pathway that leads to satisfying the familiar hungers and yearnings common to all people on earth, the hunger to be connected, to be a part of something greater, to be loved, to find peace." Ek het nog altyd (van baie klein af) van hierdie gedagte gehou en dit het al baie in my lewe vir my in sekere tye so gewerk: Daar is plekke (meestal afgesonderde natuurskoon) wat die heilige teenwoordigheid van God bevat: plekke waarbinne ek die genesende asmehaling kon beleef in my seer, twyfel, soeke... Was God dan meer op hierdie plekke as op ander plekke in my lewe?
Bestaan daar dan regtig iets soos Thin Places? Vir my was die ontdekking: Nee, daar bestaan nie regtig iets soos Thin Places nie. Daar bestaan wel 'n sekere bewussyn van God se teenwoordigheid wat soms binne sekere omstandighede en op sekere plekke meer akuut is. Die gevaar van 'n spiritualiteit wat so aanmekaar gesit is (en almal van ons gaan een of ander stadium deur hierdie fase in ons geloof) is dat jou geloof tot 'n sporadiese plek of ritueel of denke of lewensfaset beperk word en dit word as't ware van die res van jou lewe geskei. My hoop op die koninkryksgeloof as leefstyl is, om meer gereeld met hierdie 'bewus wees van God' te leef en dan in alles en oral. Ek wil sien wat die Serafs in Jes 6:3 sien "Heilig, heilig, heilig is die Here die Almagtige! Die hele aarde is vol van sy magtige teenwoordigheid." Regdeur die Bybelse vertellings is die plekke waar mense bewus word van God se teenwoordigheid - transformasie-ruimtes. Die hoop is dus om voortdurend transformerend deur die Gees te kan leef en meestal is hierdie transformasie die eenvoudige medemenslikheid van die vrug van die Gees (Gal 5:22 ev) en niks 'spiritual' soos ons meeste van die tyd daaroor wil dink nie.
'n Voetnota: Ek dink die mens van die laaste eeu (en dit word m.i. eksponensieel ereger) is uitermatig verveeld en daarom probeer ons dikwels vanuit 'n geloofsdimensie die (heilige) alledaagse opkikker met airy-fairy namaaksels van transenderende kragte en magte - terwyl Jesus in Sy oorsteek van al die grense iets van 'n aardse-heiligheid aan ons kom openbaar het...
inSync loop formeel eers tot 'n einde en ek gaan op 'n blog-retreat om oor blogging en hyper-reality te besin; om na mense te luister... in die hoop om erens in Oktober te begin met 'n ander hoek op die hele blog-gedagte en dan sal dit tien teen een onder die volgende adres gebeur http://a-just-ment.blogspot.com/
